O asasino en serie (I)

Comezamos hoxe unha serie de publicacións relativas a un tema, sempre interesante dende o punto de vista mediático e que se atopa cinguido a unha longa lista de desafortunados casos que, se algo nos deixaron en herdanza, foi un importante avance no estudo do comportamento humano, logrando así un mellor encaixe no ámbito xurídico-penal.

A definición máis usual da expresión “asasino en serie” refírese ó homicidio de tres ou máis persoas ó longo do tempo, que poden ser días, semanas, meses e incluso anos; non obstante, o asasinato en serie é amplamente máis heteroxéneo e complexo.

O estereotipo de asasino serial é un home branco, non maior de 35 anos cuxas vítimas preferidas adoitan ser nenos e mulleres que son asasinados de xeito sádico, dito o cal, fóra do estereotipo nomeado, existen casos diversos que serán analizados ó longo de esta serie de publicacións. Mostra de elo é a existencia de viúvas negras ou anxos da morte, os cales, nin son homes, nin asasinan con sadismo. 

O doutor Harold Shipman asasinaba ás súas vítimas – de cantidade total descoñecida e, na súa maioría anciáns – mediante a aplicación de elevadas doses de morfina, xeralmente cunha fin económica tralo falseamento de testamentos. A violencia é inexistente e o veneno o seu modus operandi. 

Dito o cal e seguindo a tese do profesor Eric W.Hickey, a definición do asasino en serie debe aterse ó esencial, é dicir, o homicidio de tres o más persoas cometido en diferentes circunstancias, atopándose vinculadas as vítimas – usualmente – por algún patrón nos medios empregados ou nos motivos para cometer eses crimes.

No seguinte capítulo entrarei a analizar a capacidade de organización deste tipo de delincuentes, é dicir, falarei dos asasinos seriais mellor e peor organizados.